De Kinderen Scheiden Mee – Een warm en persoonlijk verhaal

Stel je eens voor: je kinderen die proberen te begrijpen wat er met hun wereld gebeurt, net zoals ze op het strand een prachtig zandkasteel bouwen en dan moeten toekijken hoe de zee het langzaam afbreekt. Zo voelt het voor veel kinderen wanneer hun ouders gaan scheiden. Herken je dat beeld?

Ik neem je mee in het verhaal van een gezin dat met vallen en opstaan, en met hulp van het programma De Kinderen Scheiden Mee, opnieuw verbinding wist te vinden. Misschien zie je jezelf of iemand in je omgeving wel terug in hun reis.

Simone en Joris zijn inmiddels ruim een jaar uit elkaar. Op het eerste gezicht lijken ze de scheiding redelijk goed samen te dragen: ze zijn on speaking terms, stemmen af over de kinderen en proberen er ‘het beste van te maken’. Maar zodra er een nieuwe partner in het leven van Simone verschijnt, verandert de dynamiek razendsnel. Oude spanningen laaien op, het vertrouwen daalt, en de kinderen – Eva (12), Mika (10) en Lotte (10) – komen steeds meer klem te zitten tussen loyaliteit, verdriet en verwarring.

Toen ik dit gezin leerde kennen, was er al veel onrust. Moeder Simone had weinig vertrouwen in vader Joris, vooral als het ging om financiën. Er was veel bemoeienis, weinig rust.

Gelukkig werkte ik in dit traject nauw samen met mijn collega, die net als ik kindercoach is. Terwijl zij Joris ondersteunde met opvoeding en administratie, richtte ik me volledig op de kinderen. Zo konden we de situatie vanuit verschillende kanten benaderen en gaven we ieder kind én ouder precies de aandacht die nodig was.

 

Vertrouwen en veiligheid in kindsessies

Bij de start van de bijeenkomsten met Eva en Mika spraken we af dat alles wat ze zeiden binnen de muren van de praktijkruimte zou blijven. Ze bepaalden zelf wat er aan hun ouders werd teruggekoppeld. Die vertrouwensband bleek cruciaal.

We gebruikten het De Kinderen Scheiden Mee werkboek. Één opdracht vroeg de kinderen hun gezin voor en na de scheiding te tekenen. Wat op het eerste gezicht kleine verschillen leken, onthulden bij doorvragen hun echte beleving. Zoals Mika, die in zijn tekening bij moeder een hond had toegevoegd en vertelde dat hij de kat niet fijn vond. Of zijn ervaring van gedeelde kamers, nieuwe buren, en het wennen aan twee werelden.

 

Emoties leren herkennen en uiten

Voor Eva werkte ik met het ‘Voel-wat-je-voelt-spel’ en later met het Kleurenmonster Bordspel. Haar vermogen om emoties te benoemen groeide enorm. Ze schreef in haar werkboek dat ze het eigenlijk wel oké vond dat haar ouders uit elkaar waren, maar dat het voortdurende geruzie haar verdrietig maakte. In een brief aan haar ouders gaf ze aan hoe ze hen miste wanneer ze bij de ander was.

“Wat een kind echt nodig heeft, is een ouder die kijkt, luistert en er écht is.”

 

Lotte gaf aan dat ze het fijn vond wanneer moeders nieuwe vriend er niet was. Ze miste haar moeders aandacht. We hebben hierover met Simone gesproken. Hoewel zij aangaf het contact met haar nieuwe partner te beperken tijdens de kinderen hun verblijf, bleek in de praktijk het tegenovergestelde. De kinderen voelden dit haarfijn aan.

Ik liet Lotte haar gevoel uitdrukken via kunst: ze schilderde twee houten hartendoosjes waarin ze herinneringen en leuke momenten met beide ouders stopte. Deze doosjes gaf ze aan het einde van het traject aan haar ouders. Een ontroerend moment dat diepe indruk maakte.

 

Samen sterker als ouders

In gesprekken met Simone en Joris hebben we veel aandacht besteed aan het ouderschap na de scheiding. Ze zaten vast in hun ex-partnerrol. Pas toen ze meer in hun ouderrol kwamen, ontstond er ruimte voor herstel.

“Kinderen hebben geen ex-ouders.”

 

We maakten duidelijke afspraken: niet meer ruziën waar de kinderen bij zijn, met respect over elkaar praten. Want een kind is 50% mama en 50% papa. Kwaad spreken over een ouder voelt als afwijzing van een deel van henzelf.

Met tools zoals het Drie Huizen-model, het werkboek en praktische afspraken over structuur, telefoongebruik en communicatie groeide het begrip tussen ouders en kinderen.

Wat het traject bracht

• De kinderen voelden zich gezien, gehoord en serieus genomen
• Ze leerden hun gevoelens herkennen en benoemen
• De ouders kregen handvatten om hun rol als ouder beter vorm te geven
• Er kwam meer rust, veiligheid en stabiliteit in beide huizen
• De ouders leerden samen te kijken door de ogen van hun kinderen

Het was niet altijd makkelijk. Er waren terugvallen, misverstanden, moeilijke keuzes. Maar de bereidheid om het anders te doen, bleef. En dat is waar verandering begint.

 

Herken jij jezelf in dit verhaal?

Of ken je een gezin dat baat zou hebben bij begeleiding? De Kinderen Scheiden Mee en het Zandkastelenprogramma bieden houvast, erkenning en richting.

📩 Wil je weten wat we voor jou of een gezin in jouw omgeving kunnen betekenen? Neem vrijblijvend contact met ons op. Samen kijken we wat er nodig is om weer rust, verbinding en vertrouwen te brengen.

👉 Lees meer over het programma De Kinderen Scheiden Mee of plan direct een kennismakingsgesprek.